Aylan

Ik neem u mee naar vorige week woensdag. Marga en ik komen thuis en als ik nog even op Facebook kijk weet ik me met m'n emoties even helemaal geen raad. Ik zie voor het eerst de foto van Aylan, het aangespoelde jongetje van drie jaar.

Ik krijg kippenvel en voel tranen opkomen. Dit kan toch niet is het eerste wat ik tegen Marga kan uitbrengen. Ik ijsbeer door de kamer en weet me met m'n gevoelens geen raad.
Ik vermoed dat ik die nacht geen oog dicht kan doen maar ik slaap als een roos. Ik denk: hoe snel kun je iets van je afzetten. Nadat ik me gewassen heb en aangekleed loop ik naar beneden. Daar ligt de krant. Ik schrik opnieuw want de foto van Aylan staat pontificaal op de voorpagina van de krant. Hij ligt er nog net zo bij als gisteren. Alsof hij niet dood is maar zo weer op kan krabbelen om z'n leven voort te zetten. Ik merk dat er woorden uit de bijbel bij me opkomen. Talitha koem, Meisje sta op, zo zei Jezus het eens. Jongetje sta op......jongetje sta op....jongetje sta op maar het gebeurd niet.

Afgelopen donderdag was Milan, onze kleinzoon, jarig. 3 Jaar is 't ie geworden. Inderdaad net zo oud als Aylan. Weet u wat ik nou het allermooiste had gevonden: als Aylan op Milan's verjaardag er bij had kunnen zijn. Dat zijn ergens mijn diepste gevoelens want het kan niet dat een 3-jarig jongetje verdrinkt en zomaar ergens aan het strand levenloos aanspoelt.

Waarom Aylan zo bij me binnenkomt? U begrijpt uit mijn schrijven tot nu toe vast al dat dat ook alles met Milan te maken heeft. Want toen ik de foto voor het eerst zag was het alsof Milan er lag. We worden dus pas wakker als het echt onze eigen belevingswereld inkomt. Ik zag Aylan maar het was voor mij Milan: Hetzelfde hoofdje, dezelfde kleren, dezelfde schoenen, dezelfde haardos. Dezelfde houding als Milan na een struikeling neervalt. Struikelen is dan in een keer niet zo erg meer. Zelfs niet als je daarom huilt. Want na een struikeling mag je weer opstaan. Milan staat iedere keer weer op. Aylan niet meer.

Ik weet dat ik mag bidden: Heer ontferm u over ons, ontferm u over deze wereld maar wanneer sta IK op. Zolang ik struikel en weer opsta zal die vraag me bezig blijven houden. Voor Milan en voor Aylan.