Pelgrimages

Van Sjouke Bosma op zondag 30 augustus 2015 in Parkkerk Leeuwarden:

Toen dominee Henk Wieringa mij vroeg om vandaag in deze pelgrimsdienst  

iets te vertellen over mijn fiets- wandeltochten naar het Spaanse Santiago de Compostela, hoefde ik daar niet lang over na te denken.Want wat is er mooier dan zulke voor mij veelbetekenende ervaringen met anderen te mogen delen?
Beide pelgrimages zijn voor mij onvergetelijk gewordenen er gaan ook nu nog steeds niet veel dagen voorbij, dat ik er niet, en met veel plezier, aan terugdenk. 

 In 1997 heb ik Santiago de Compostela wandelend bereikt. Vertrokken vanuit Saint Jean de Port in de Franse Pyreneeën kwam ik na 28 dagen en na de 850 kilometer lange zo geheten Camino aan bij, zeg maar, het graf van de apostel Jacobus. Ik liep die tocht, alléén daaraan begonnen maar dat duurde niet lang, als een soort ´rite de passage´, rond de 30 kilometer per dag. Ik was op weg 50 jaar te worden, een - vond ik - mooi moment om deze tocht die ik bidden met voeten heb genoemd te maken. Vorig jaar was ik, met mijn broer Sybrand, 29 dagen onderweg. We zijn begonnen, in Sint Jacobiparochie en hebben toen samen rond de 3.000 kilometer afgelegd, elke dag gemiddeld zo´n 100 kilometer.

Bij beide pelgrimstochten, lopend en fietsend, ging het bij mijzelf, om in beweging stil te staan bij..., ja, bij van alles en nog wat: m´n werk, m´n gezin, familie, Anneke mijn vrouw, de kinderen Marijke en Jasper en de nu vier prachtige kleinkinderen Eva, Anne, Levi en Aaron. En vanzelf na te denken over m´n geloof, m´n relatie tot God, de Eeuwige. Hoe is het nu, onderweg, hoe was het, wat moet misschien beter, anders? Om met Harry Nobbe in een van de laatst verschenen Erfen te spreken, hoe ging mijn weg met God?

Was dat onderweg-in-mezelf-mijmeren beide keren het geval, een andere overeenkomst voor mij was beide keren dat het eindpunt, de gigantisch mooie en indrukwekkende kathedraal in Santiago de Compostela beslist géén doel was. (Zoals dat bij bedevaarten naar bijvoorbeeld bekende Maria-oorden als Lourdes of Rocomadour in Frankrijk wel het geval is).

Nee, het doel was voor mij het onderweg of nog juister, zoals ook het thema van deze gemeente dit jaar luidt: het Sámen Onderweg zijn. U, dominee schreef het al zo mooi: De kerk is geen gebouw maar een beweging van mensen onderweg naar de toekomst van God. Zo is een pelgrim voortdurend óók in beweging en ook onderweg naar een toekomst.

Pelgrim-zijn, las ik eens, is absoluut iets anders dan toerist-zijn. Een groep pelgrims stelde zich eens de vraag:

Zijn wij toeristen? Nee, wij willen pelgrims zijn.

Toeristen gaat het om genot. Pelgrims om diepgang.

Toeristen zoeken iets te zien. Pelgrims zoeken zin.

Toeristen willen iets hebben. Pelgrims willen iets zijn.

Toeristen verzamelen. Pelgrims laten los.

Een toerist is op zoek naar het andere. Een pelgrim naar zichzelf.

Een toerist wil zoveel mogelijk raadsels oplossen. De pelgrim zoekt naar het geheim.

Op zoek naar het, naar een geheim. Na mijn fietstocht, vorig jaar dus, schreef ik in ons parochieblaadje: ´Elke dag weer heb ik fietsend nieuwe kracht mogen ontvangen, elke dag weer voelde ik ook Gods hand aan mijn stuur. En het was om diezelfde kracht die ik nu 66 jaar heb mogen voelen, dat ik deze pelgrimage heb gemaakt, een pelgrimage uit dankbaarheid. Noch toen, noch in 1997 wandelend, heb ik de pelgrimstocht gezien als een prestatie of een opgave, maar veel meer als een gave, een gift van God dat het mij gegeven was om dit te doen.

Kort voor ons vertrek, vorig jaar, kreeg ik van mijn zoon Jasper, met wie ik in 2008 al de Jacobsweg door heel Nederland had gelopen, een kaartje met de tekst:

Kracht.

Hij geeft elke dag nieuwe liefde, nieuwe kracht.

Als ik mijn hand in Zijn hand leg, wijst Hij mij de weg.

En zo was het: Hij heeft mij beide keren de weg gewezen. Daarzonder was het niets geworden, dat geloof ik echt. Het was een doodlopende weg geworden. Wandelend ben ik solo gestart, maar ik heb zowat nooit alleen gelopen. Ik heb de kracht ontdekt van de ont-moeting en contacten met anderen en bovenal de onschatbare waarde van het leven, de natuur, de liefde van alle kanten, bovenal van Gods kant. Fietsend is vooral mijn gebed veranderd. Nu ligt niet meer de nadruk op vragen, maar op danken, op bewondering, op verwondering. Danken bij voorbeeld dat beide tochten mijn geloof zo versterkt hebben.

Beste mensen, dominee Wieringa, bedankt dat ik dit vandaag met jullie mocht delen!